«چندجانبه‌گرایی»، یکی از آشناترین و دیرپاترین مفاهیم روابط بین الملل است. این مفهوم به شکل گیری سازمان‌هایی بزرگ برای پیگیری اهداف و منافع مشترک کشورهای عضو اشاره دارد، سازمان ملل متحد، سازمان تجارت جهانی، اتحادیه اروپا، اتحادیه عرب، اتحادیه آفریقا و سازمان ناتو از جمله نهادهایی هستند که براساس منطقه چندجانبه‌گرایی شکل گرفته اند.
امروزه اما با مشخص شدن محدودیت‌های این دست سازمان ها از جمله ناکارآمدی و ساختار عریض و طویل و فرایندهای اجماع سازی نسبتا دشوار، روابط بین‌الملل باعث شده مفهومی جدید و البته شرقی تحت عنوان "Minilateralism" در سال های اخیر مطرح شود.
معادل این مفهوم در فارسی، «چندجانبه گرایی محدود» یا «خرده ائتلاف» گرفته شده است. در این سازمان ها تعداد محدودی از کشورهای عضو سازمان های بزرگ تر اقدام به ایجاد یک ائتلاف کوچک تر می کنند. کشورهای منطقه آسیا -اقیانوسیه پس از جنگ جهانی دوم حضور رسمی در ائتلاف های امنیتی و اتحادهای نظامی بزرگ را به دیده تردید می نگرند و خواستار دادن هزینه‌های حضور در این سبک ائتلاف ها نیستند. در عین حال تعداد زیادی از سازمان ها و ائتلاف های خرد در این منطقه وجود دارند؛ آسه‌آن و مشتقات آن، گفت‌وگوهای امنیتی چهارجانبه (استرالیا، هند، ژاپن و ایالات متحده) و پیمان استرالیا-بریتانیا-ایالات متحده آمریکا (معروف به آکوس ) نمونه‌های اصلی این مورد به حساب می‌آیند. در اینفوگرافی اخیر برخی از مهم ترین خرده ائتلاف های این منطقه را می بینیم.
