چندی پیش امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه، در یک سخنرانی هیجانی، به شهروندان فرانسوی و اروپایی و سیاستمداران اتحادیه اروپا هشدار داد که موجودیتی به نام «اتحادیه اروپا» موجودیتی نامیرا نیست و آیندۀ آن وابسته به تصمیماتی است که امروز گرفته میشود. ماکرون همچنین اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا و همفکران او را به فراآتلانتیک گرایی وسواس گونه و عمل نکردن به وعدۀ ساختن یک اروپای مستقل متّهم کرد. او هشدار داد که نداشتن خودمختاری استراتژیک، اروپا را به بازیگری بی ربط و وابسته در عصر جدید رقابت قدرت های بزرگ مبدل می‌سازد. هشدار مرگ ماکرون امّا، بیش و پیش از آنکه موجب تقویت احساسات طرفدار اتّحادیه اروپا در آستانۀ انتخابات این اتحادیه شود؛ نگرانیها از بابت ناکارآمدی احزاب میانه و جریان اصلی را تقویت کرد و سبب افزایش اِقبال به احزاب راست رادیکال شد.
سَوای دلایل و انگیزه های سیاست داخلیِ افزایش آرای راست های رادیکال، از جمله: دلایل اقتصادی و مهار مهاجرت، بن بست راهکارهای سیاست خارجی اتحادیه اروپا، دلیل مهم دیگر روی آوردن شهروندان اروپایی به احزاب راست رادیکال بوده است. اتّحادیۀ اروپای امروز، بازیگری وابستهتر از پیش به ایالات متحده است و تهدید عاجل مسکو، وابستگیهای جدیدی را نیز برای اروپا ایجاد کرده است. نشست صلح اخیر در سوئیس نشان داد که اتحادیه اروپا هیچ راهکار عملی برای پایان دادن به جنگ در اوکراین ندارد و فاصلهاش با جنوب جهانی، بطور فزایندهای در حال بیشتر شدن است.
اروپا همچنین، در حال از دست اعتبار هنجاریاش در بخش های بزرگی از جهان، بواسطۀ حمایت بی قید و شرط کشورهایی نظیر آلمان از اسرائیل و رویکرد دوگانه اش در قِبال اوکراینی ها و فلسطینیها است. در رابطه با چین نیز، اتحادیه اروپا هیچ ابتکار عملی از خود نشان نداده است و اعضای اتحادیه و بویژه دو رهبر اتحادیه یعنی فرانسه و آلمان دیدگاه های یکسانی دربارۀ رابطه با چین ندارند. همچنین ایالات متحده و دیگر بازیگران از نیازهای اتحادیه اروپای امروز به مثابه سلاح استفاده می کنند و این اتحادیه در برابر آنها وابسته تر و بی دفاع تر شده است. ناتوانی اروپا در مقابل تحریم های ثانویه ایالات متحده و دفاع از منافع اروپایی، در مقابل سیاست اجبار واشنگتن، شاهدی بر این مدعا است. در مجموع اینکه، اتحادیه اروپای امروز، اعتماد شهروندان این اتحادیه در دو حوزه سیاست داخلی و خارجی را از دست داده است و می رود تا به بازیگری بی ربط در درون و بیرون اروپا تبدیل شود؛ بازیگری که توان دفاعی-نظامی کافی و مستقلی ندارد؛ بازیگری که منابع استراتژیک کافی اعم از: منابع انرژی و مواد خاکی کمیاب را در اختیار ندارد؛ بازیگری که در حوزۀ قابلیتهای دیجتیال، در حال عقب افتادن از رقبایش است؛ بازیگری که کماکان به تعریف روشنی از منافع و تهدیدهای مشترک اروپایی و توافق مشخصی بر سر اولویت ها دست نیافته است؛ و البته بازیگری که به ابزارهای قدرت در قرن بیست و یکم، در جهان یک-چند قطبی امروز و در عصر نوین رقابت قدرتهای بزرگ برای کسب نفوذ مجهز نیست. چنین بازیگری به تعبیر ماکرون، میرا است و انتخابات اخیر انحادیه اروپا نشان داد که اگر اروپا به سستی خود ادامه دهد آن روز چندان دور ن
